(H)erkenning

Zondag 5/9 bespraken de buddy’s het eindrapport interlandelijke adoptie. Een gedeeld gevoel van (h)erkenning kwam naar boven bij de 20 aanbevelingen. Maar er was ook bezorgdheid: kunnen we deze (h)erkenning vasthouden? We schreven daarom deze tekst en hopen dat ze gewicht mag leggen in de weegschaal van de beleidsvorming.

(H)erkenning

Er zijn zoveel verhalen als er geadopteerden zijn. Maar één ding is zeker: elk van ons heeft herkenning en erkenning nodig, een behoefte die alle mensen hebben. En laat dat nu net zijn wat het eindrapport interlandelijke adoptie ons, geadopteerden, biedt.

Begrijp je hoe verwarrend het is om op te groeien in een land waar niemand op je lijkt? Begrijp je hoe eenzaam het voelt om niemand te kennen die genetisch aan jou verwant is? En hoe pijnlijk het is om dan keer op keer bij de dokter niet te kunnen zeggen of en van wie je iets erfelijks meedraagt? Begrijp je hoe frustrerend het is om te botsen op foutieve en achtergehouden informatie tijdens je zoektocht? Begrijp je wat het doet om te weten dat je nooit zal weten hoe je leven begon? En dat het daarom ook moeilijk is om te weten welke richting je uit wil?

Een samenleving die adoptie enkel ziet als 'iets moois' stelt zich deze vragen niet. Toch is de erkenning voor verlies, naast het schone dat adoptie kan zijn, belangrijk. Dit tonen de gesprekken die we als a-Buddy* voeren met andere geadopteerden aan. Thema's zoals identiteitsverwarring, verlies, trauma, hechtingsmoeilijkheden, zoeken naar de eerste familie en niet weten waar beginnen, komen hier vaak aan bod. Een eindrapport waarin we die thema's zien terugkomen, is dan ook een deugddoende bevestiging van wat wij al jaren voelen en merken bij geadopteerden. 

Erkenning en herkenning, beste lezer en beleidsmaker, dat gunnen jullie ons van ganser harte. Dat weten we zeker. Nu komt de vraag hoe we de aanbevelingen uit het rapport vertalen naar de praktijk. Politieke debatten over wel of geen adoptiepauze, wel of geen pool voor adoptie en pleegzorg, zijn ontzettend belangrijk.

Maar het rapport betekent voor ons zoveel meer. Het ziet onze worstelingen en vult zo de leegte. 

Eindelijk voelen we ons gezien, 41 pagina's lang. Laten we dat vooral samen vasthouden, en in de beleidsvorming voorrang geven aan wat er voor geadopteerden nodig is. Geadopteerd zijn is immers voor het leven.

- Namens a-Buddy

*a-Buddy is er voor en met geadopteerden, waarbij volwassen geadopteerden een luisterend oor vormen voor andere geadopteerden. Elke geadopteerde, elk verhaal is welkom bij a-Buddy.