Het verhaal van Jasmijn

Zoals bij iedereen begon ook mijn verhaal met mijn geboorte. En al vanaf dat moment wordt het net iets specialer. Mijn bio-mama wou me liever niet vastnemen. Ik werd in een andere kamer verzorgd, zonder haar.

Wanneer ze zelf weer naar huis ging na enkele dagen, werd er gebeld naar mijn ouders.

Een telefoontje waar ze al heel lang op gewacht hadden, al zo vaak over gedroomd, en toch heel onverwacht. Mijn mama kreeg telefoon op haar werk, van een gsm was er toen nog geen spraken en na enkele keren naar huis te bellen, merkte ze dat m’n vader niet thuis was…

Hij had de nacht gedaan en zou normaal thuis liggen slapen…

Omdat ze hem niet kon bereiken vertrok ze dan zelf maar al naar het moederhuis.

Daar was ik dan. Heel klein, fragiel… Nadat mama me een flesje had gegeven ging zij verder op zoek naar papa. Na heel wat telefoontjes zijn ze ‘s avonds samen nog langs geweest.

Na een paar weken in de warme kamer mocht ik dan eindelijk mee naar huis. Iets waar we duidelijk met 3 heel gelukkig om waren.

Anderhalf jaar later krijg ik er nog een zusje bij. Zusje is misschien niet de juiste verwoording, ze is 6 weken ouder dan mij. Het lijkt niet veel, maar dat vindt zij nog steeds meer dan genoeg om de titel van ‘Grote Zus’ te krijgen. We groeiden op in een hele liefdevolle omgeving, gingen samen naar school, vaak in dezelfde klas, samen in de Chiro, gaan dansen… 2 zussen met elk hun karaktereigenschappen, hun eigen talenten, hun eigen interesses, hun mindere kanten.

Toen we naar het middelbaar gingen werden we gesplitst. Elk zijn eigen klas. We kregen ook meer een eigen vriendenkring. We ontplooiden zoals de meeste tienerdochters. Eigenwijs.

Interesse in adoptie
Zelf had ik al heel vroeg interesse in adoptie. Op school bij spreekbeurten had ik het steeds over de adoptiedriehoek. Ik legde alles heel mooi uit met voorbeelden en foto’s. En ik eindigde ook steeds hetzelfde. ‘En ooit ga ik mijn bio-mama opzoeken, er is geen haast bij, maar ooit zie ik haar!’

Vanuit het adoptiebureau werden er jaarlijks weekends georganiseerd. Zogenaamde ONT-dagen, Ouder Niet Toegelaten! Het was een weekend waar ik steeds naar uitkeek. Enkel geadopteerden, zelfs de begeleiding was op een uitzondering na geadopteerd. Het voelde steeds heel familiaal aan. We kenden elkaar ook al goed na al die jaren. Later werden dat dan zeilweekendjes, een dagje in het circus met de kleinste van de groep... Steeds een leuk weerzien. Zelf begon ik dan ook mee te begeleiden, vrijwillig. En opnieuw was dat heel belangrijk voor de kindjes, steeds opnieuw die vraag: ‘Ben jij ook geadopteerd?’ Super.

Herkenning
Zo merk je toch dat niet alleen de Erkenning, maar ook zeker de Herkenning heel belangrijk is. Vaak zijn ze op school en in hun omgeving één van de weinigen die geadopteerd zijn en dan is zo een ONT-dagje heel leuk om dat te delen met elkaar.

Toen ik 18 werd heb ik dan zelf de stap gezet om, via het adoptiebureau, contact te leggen met m’n bio-mama. Dit gaat niet over 2 weken tijd.

En ondertussen zijn we 10 jaar verder en zijn we op kousenvoetjes dichterbij aan het kruipen. Heb zelfs al eens persoonlijke brief gestuurd én antwoord gekregen! Maar ik wil dit, heel bewust, op het gemak doen. En ook haar privacy respecteren.

Het is een zeer emotionele gebeurtenis voor beiden en het moet voor ons beiden de juiste moment zijn.

Ooit…

Ik besef heel goed dat ik, zoals ze bij ons zeggen, met m’n gat in de boter ben gevallen.

Ik heb een zeer liefdevolle familie, ouders die steeds zeer open zijn geweest rond adoptie, die ons de vrijheid geven om op zoek te gaan naar dat ontbrekende puzzelstukje, zonder zich daar gekwetst bij te voelen.

Vanuit je hart
Zelf heb ik bij adoptie een warm gevoel, het gevoel dat je welkom bent, maar met enorm veel respect voor de geboorteouders, vaak moeders. De moed die zij hebben om je kind een beter bestaan te geven, omdat je zelf, door welke reden dan ook, daar niet tot in staat bent, is het mooiste cadeau dat je aan hen kan geven!

Want zoals mijn mama steeds zegt: Een adoptiekindje komt niet vanuit je buik, maar vanuit je hart !

Jasmijn