Het verhaal van Nathalie

Dit is het verhaal van Nathalie. Ze vertelt over de emotionele impact die lotgenotencontact op haar leven heeft gehad en waarom het zo belangrijk is om je verhaal te kunnen delen met iemand die net hetzelfde heeft meegemaakt als jij.

Februari 2018

Mijn (ook binnenlands geadopteerde) broer pleegt zelfmoord.

Wat er sindsdien bij mij in gang schiet kan ik niet plaatsen. Ik ben agressief, sla wild in het rond, snauw iedereen af. Ik ril, heb koorts, kan niet meer op mijn benen staan, heb overal pijn, ik huil mijn ogen uit. Ik ben ontroostbaar, een dramaqueen, loop met zijn urne rond in huis op de muziek Bohemian Rhapsody.

Juli 2018

Ik ben arbeidsongeschikt voor enkele maanden. Ik lig weken in bed, hyperventileer en heb chronische diarree. Ging naar huisarts, neuroloog, uroloog, reumatoloog, onderging bloed- en stoelganganalyses, een colonoscopie….. Maar veel vinden ze niet: een beetje vitaminetekorten, kleine poliepjes, klein beetje chronische darmontsteking, fibromyalgie, glutenintolerantie.

Er is niets ergs aan de hand, alles is aan stress toe te wijzen. En dus word ik doorverwezen naar een psychiater en dan naar een psycholoog.

Het werd inderdaad snel duidelijk, mijn klachten zijn psychologisch en emotioneel. Want ja, mijn adoptie is inderdaad al 50 jaar een enorme stressfactor.

Sinds de dood van mijn broer haat ik mijn ganse adoptiefamilie. Ze zijn schuldig aan zijn daad.

Ik ben boos, boos, boos.

Oktober 2018

Ik voel me schuldig om mijn boosheid en besef dat ik een ander soort hulp nodig heb. Ik google en kom terecht op de site van Steunpunt Adoptie. Waar wie hoe? Ik zie troebel...wat? Een panelgesprek?

Pfff ‘t zal wel weer geleerde blablabla zijn van mensen die niet weten waarover ze het hebben. Een reclamestunt om kindjes te KOPEN, om die mensenhandel te stimuleren.

Ik druk het af, ga kalmeren in een warm bad met relaxatiemuziek en probeer het te vergeten. Maar een beetje later, bij de kachel.....huil ik. En schrijf ik me in.

Ik zeg het dagenlang niet aan mijn man want ik ben eigenlijk toch niet van plan om te gaan. Het is nog drie, vier weken, ik zie wel. Maar het houdt me bezig, elke dag.  

Hoe dichterbij het komt, hoe slechter ik me voel. De dag zelf voel ik me alsmaar zieker worden.

Ik voel me slap en moe, heb diarree, hoofdpijn en overal pijn. Ik ben niet in staat om te rijden. Als mijn man thuis komt, is hij verbaasd dat ik er ben. Komaan, ik zal je chauffeur zijn, zegt hij. Hij is niet ingeschreven, maar zal wel ergens iets gaan eten of zo ondertussen.

Ik pruttel niet echt tegen maar zeg dat ik hem waarschijnlijk al na een halfuurtje zal bellen. We lopen het gebouw binnen en gaan de zaal verkennen. We zijn nog veel te vroeg.

Er liggen boeken. Zie je wel!? Zever, commerce!

In de cafetaria zit een groepje mensen aan belegde broodjes te knabbelen. ‘Schat, ik zeg je dat ZIJN ze.’ Een Chinese, een Indische, een omhooggevallen psychologe. Ik hou me zo onopvallend mogelijk, maar ben een spion.

Er komen nog mensen toe, ik analyseer en besluit: dat is een kandidaat, die hebben net geadopteerd, dat is een Koreaanse, zouden hier binnenlands geadopteerden zijn? Waarschijnlijk niet, maar hoe kan ik dat weten of zien? Ze zien het van mij ook niet. Iedereen denkt waarschijnlijk dat ik een adoptiemama ben.

Ik vraag mijn man of hij toch mee binnen wil.

Het is tijd. Iedereen staat op, we gaan naar beneden, ik val bijna om, mijn benen trillen.

Er is veel volk, ik bespied ze: wie is wie? Ik wou dat iedereen een badge droeg, dat ik kon zien wie geadopteerd is!

Waarschijnlijk krioelt het hier van kandidaat-kinderontvoerders, mensenhandelaars, denk ik. Ik sta versteld van mijn eigen agressieve gedachten.

Het zal wel weer gaan over buitenlandse adoptie, ik tracht me geen illusies te maken.

De lichten gaan uit, ik ga zowat uit mijn lichaam, ben gevoelloos, helemaal weg, en toch helemaal aanwezig.

Mijn man pakt mijn hand vast en ik laat de tranen zwaar en warm rollen, ben onbeweeglijk, hoop dat niemand het ziet.

De moderator, iemand van Steunpunt Adoptie, stelt zich voor. Hé, ze is gewoon, laagdrempelig, bescheiden, niet hooghartig of betweterig.

Mijn ogen zijn gefixeerd op de panelleden, wie is wie? Ik ben steeds zekerder van mijn stuk: daar zit geen binnenlands geadopteerde tussen. Ik blijf alleen met al mijn verdriet, voor eens en voor altijd. Hier ga ik niets aan hebben, verloren moeite en tijd.

De moderator zwijgt plots en geeft de micro aan de vrouw naast haar die zichzelf voorstelt als binnenlands geadopteerde.

Mijn mond valt open. Bestaat dat dan echt? Zijn ik en mijn broer niet de énigen? Ik wil opstaan, naar haar toelopen, haar vastpakken, voelen dat ze wel echt is. Mijn man huilt stilletjes, ik weet niet wat er gaande is maar hoor elk woord dat ze uitspreekt VLIJMSCHERP, ik VOEL haar pijn, ik BEGRIJP al haar kronkels, woede, twijfels, angsten. Het is helemaal de pijn die ik zo goed ken, de pijn waar mijn broer aan is doodgegaan. Ik wil opstaan, tegen het publiek schreeuwen dat dit geen voorstelling is, geen theaterstuk, hen vragen of ze wel beseffen wat hier gedeeld wordt, dat dit geen grap is.

Ik kijk rond, maar besef dat niemand zit te lachen, te glimlachen noch te puffen, iedereen houdt zijn adem in. Ze luisteren echt, ze doen hun best. Ik kalmeer en doe ademhalingsoefeningen want mijn hele wezen staat in rep en roer. Ze geeft de micro door maar ik blijf naar hààr kijken, ik kan mijn ogen niet geloven. En ik ben haar eeuwig dankbaar!

Ik ben niet alleen!

In de zaal bleken ook nog andere binnenlands geadopteerden te zitten, wat een openbaring, we zijn waarschijnlijk zelfs met velen. Er komt een ongekende soort levensvreugde in me op, ik zou eigenlijk best wel meteen willen gaan feesten en dansen! Ik moet me even concentreren op de volgende panelgast. Maar ik ben heel snel met iedereen mee. Ik ontspan en laat de (h)erkenning gebeuren, ben zo blij dat ik hier ben, samen met mijn man. Bij elk woord word ik malser, zachter. Ik ga zelfs glimlachend naar buiten.

We zijn nog iets gaan drinken achteraf. Daar heb ik met haar gepraat. Haar getuigenis is helender voor me geweest dan 1000 sessies bij de psycholoog en alle anderen '-logen' bij elkaar. Ik kan haar nooit genoeg bedanken. Ik ben ook naar de moderator gestapt, want ik wil dolgraag buddy worden, deelnemen aan panelgesprekken, rond de tafel gaan zitten met opvoeders, ouders , psychologen en psychiaters, ik wil mee helpen om adoptiepijnen in kaart te brengen, te delen, te helen, te verlichten.